Po II wojnie światowej w Polsce nie funkcjonował żaden kanał łączności. Radiostacja Warszawa II została zniszczona, więc władze postanowiły stworzyć wszystko od podstaw. W tym artykule na warsaw-future.eu opowiemy historię polskiego radia w Warszawie.
Przedwojenne radio
Radio zostało wynalezione w XIX wieku przez włoskiego inżyniera. Do Polski wynalazek ten przywędrował w 1925 roku. Pierwsza ogólnopolska stacja radiowa Warszawa II, która była słuchana przez cały kraj, została założona pod Warszawą we wsi Raszyn w 1937 roku. Później w stolicy zaczęto myśleć o programie lokalnym. Mimo planów stworzenia własnej rozgłośni, Warszawa II nadawana była na fali 216,8 m i była słyszalna w stolicy i województwie warszawskim.
Pierwsze audycje nadawane były przez pięć godzin dziennie. W audycjach poruszano tematy nurtujące mieszkańców Warszawy, w tym sprawy lokalne, a także prezentowano różnorodną muzykę. Na antenie warszawskiej rozgłośni emitowano także słuchowiska Teatru Wyobraźni w reżyserii Witolda Hulewicza. Spikerem Warszawy II był Jeremi Przybora.
Podczas II wojny światowej
Radio Warszawa II odegrało znaczącą rolę dla Polski podczas II wojny światowej, nadając ważne przemówienia prezydenta Stefana Starzyńskiego, którego słowa podnosiły na duchu mieszkańców Warszawy. Gdy 1 września 1939 roku Niemcy napadły na Polskę, spikerzy zaczęli informować warszawiaków o sytuacji w ogarniętej wojną stolicy i budować poczucie jedności narodowej.
Lekki i pogodny ton Warszawy II nagle zmienił się na poważny. Pracownicy rozgłośni mówili o tym, że Polacy powinni odłożyć na bok wszystkie inne zajęcia i mimo strachu bronić swojego kraju. Niemcy za wszelką cenę starali się zniszczyć warszawską rozgłośnię, która była jedynym źródłem informacji.
6 września 1939 r., aby uniemożliwić Niemcom zdobycie nadajnika w Raszynie, wysadzono go w powietrze. Warszawa II nie zniknęła jednak z anteny, spikerzy nadal nadawali wiadomości ze świata, informacje o tym, co dzieje się w stolicy, a także ogłaszali alarmy przeciwlotnicze.
23 września 1939 roku warszawska elektrownia na Powiślu została zbombardowana, w efekcie czego radio Warszawa II przestało nadawać. 30 września spikerom udało się pożegnać z odbiorcami na falach krótkich. Pożegnanie zostało nadane w trzech językach, w tym po polsku, angielsku i francusku. Podczas przemówienia pracownicy rozgłośni życzyli sukcesów polskim żołnierzom, a na koniec odegrali polski hymn narodowy. Tego dnia władze niemieckie zajęły rozgłośnię, nakazały konfiskatę odbiorników i zakazały Polakom słuchania radia pod groźbą śmierci. 1 października 1939 r. Polskie Radio zeszło do podziemia.
Przywrócenie
W 1949 roku Warszawa II zaczęła wznawiać swoją pracę. W tym okresie zainstalowano drugą antenę ogólnokrajową, co umożliwiło rozszerzenie emisji radiowej. Postanowiono podzielić radio na dwa obszary — informacyjny i kulturalny. Pierwsza audycja dotyczyła sytuacji politycznej w Polsce, druga zaś miała w większym stopniu niż program centralny informować o życiu codziennym klasy robotniczej i mas chłopskich, o ich osiągnięciach i bolączkach, o walce o usprawnienie i racjonalizację produkcji, o postępie wsi w kierunku nowych, wyższych form gospodarowania. Później program radiowy zaczął omawiać muzykę, literaturę i sztukę. W 1955 r. stacja nadała koncert z okazji otwarcia V Konkursu Chopinowskiego i otwarcia nowego gmachu Filharmonii Narodowej.
