W XXI wieku telewizja jest dla Polaków dobrze znanym zasobem medialnym. Ale kilka dekad temu sytuacja wyglądała zupełnie inaczej, więc pojawienie się telewizji było długo oczekiwanym wydarzeniem dla polskich obywateli, pisze warsaw-future.eu. W tym artykule opowiemy Ci bardziej szczegółowo o tym, jak narodził się nowy rodzaj komunikacji w Warszawie.
Jak to się zaczęło
W 1952 roku w Warszawie przy ulicy Ratuszowej 11 powstało studio eksperymentalne, w którym tworzono pierwsze programy telewizyjne. Pierwszy program został wyemitowany w październiku 1952 roku o godzinie 19:00. Premiera odbyła się w przeddzień wyborów do Sejmu. Przez trzydzieści minut Polacy mogli cieszyć się programem artystycznym z udziałem Marty Nowosad, Jerzego Michotka, Witolda Grucy i Jana Mrozińskiego. Pierwszą prezenterką była Maria Rosa-Krzyżanowska. Kolejne audycje wyemitowano w listopadzie i grudniu 1952 roku. W szczególności były to fragmenty programów Lalki oraz Król i aktor.
Warto wspomnieć, że ogromny wpływ na narodziny telewizji w Warszawie miało polskie radio. Pod koniec 1951 roku w warszawskim gmachu Związku Nauczycielstwa Polskiego odbył się bardzo specyficzny spektakl. Wydarzenie to zostało zorganizowane przez przedstawicieli Polskiego Radia, aby pokazać Polakom, jak będzie działać telewizja państwowa. Jednak pomimo doskonałej prezentacji, wielu Polaków zdawało sobie sprawę, że nie będą mogli cieszyć się regularnymi transmisjami telewizyjnymi, ponieważ niektórych mieszkańców Warszawy nie było stać na zakup telewizora, który kosztował tyle, co mały samochód.
Rozwój
Telewizja stopniowo zaczęła się rozwijać w Europie i USA. Pod względem telekomunikacji Polska pozostawała w tyle za swoimi sąsiadami. Pracownicy polskiego radia starali się zachęcić obywateli do oglądania państwowej telewizji.
Ogólnie rzecz biorąc, polska telewizja powróciła do pracy w 1947 roku, po II wojnie światowej. Prace w Państwowym Instytucie Telekomunikacyjnym, który później stał się Instytutem Łączności, były prowadzone przez Janusza Groszkowskiego i Lesława Kędzierskiego. W ciągu pierwszego roku działalności na antenie Telewizji Polskiej wyemitowano około 300 programów, ponieważ pierwsze powojenne programy cieszyły się popularnością nie tylko w Warszawie, ale także w innych miastach Polski. Później warszawska telewizja rozrosła się — otwarto studia w Krakowie, Lublinie, Wrocławiu, Katowicach itd.
Na początku lat 70. warszawiacy i inni mieszkańcy Polski mogli po raz pierwszy oglądać kolorowe programy telewizyjne. Było to ważne wydarzenie dla obywateli, które przyciągnęło jeszcze więcej widzów. Ogólnie rzecz biorąc, telewizja kolorowa pokazała, że globalna telekomunikacja aktywnie się rozwija.
W 1970 roku w Warszawie nadano dwa programy. Z reguły w telewizji dominowały programy kulturalne, w których występowali znani polscy piosenkarze. Mieszkańcy Warszawy mogli również oglądać filmy krótkometrażowe. Z czasem polska telewizja osiągnęła poziom, na którym zaczęli pojawiać się nadawcy prywatni.
W 1992 roku polska telewizja dołączyła do Europejskiej Unii Nadawców. Wydarzenie to miało znaczący wpływ na przyszłość warszawskiej telekomunikacji. W następnym roku w Warszawie utworzono Krajową Radę Radiofonii i Telewizji, która nadzorowała pracę wszystkich polskich nadawców. Rada wydawała również specjalne koncesje na nadawanie satelitarne i naziemne.
W XXI wieku polska telewizja oferuje wiele programów telewizyjnych, pozwalając widzom na wybór tego, co chcą oglądać. Telewizja Polska ma wiele popularnych kanałów, w tym TVP1, TVP2 i TVP3, z których każdy ma określoną niszę. W Warszawie popularne są również kanały telewizyjne diaspory nadające wyłącznie w języku polskim.
