Warszawa jest bogata w zabytki sakralne i religijne, które przyciągają do miasta setki turystów. Znajdujące się w Warszawie kościoły zachwycają piękną architekturą i stylem. Czytaj więcej na warsaw-future.
Bazylika Świętego Krzyża
Kościół znajduje się na ulicy Krakowskie Przedmieście i należy do katolickiego zakonu lazarystów. Kościół ma bardzo ciekawą i długą historię.
Pierwotnie w mieście kościoła znajdowała się kaplica św. Krzyża, o której pierwsze wzmianki pochodzą z 1510 roku. W 1525 roku wybudowano tu drewniany kościół, który przebudowano w 1615 roku. Później świątynia została przekazana zakonowi lazarystów i stała się centralną świątynią Warszawy.
Współczesny kościół Świętego Krzyża został zbudowany w latach 1679-1696 w stylu barokowym. Jego projektantem był architekt królewski Józef Szymon Bellotti.
Wieże kościoła nakryte są późnobarokowymi hełmami, które wykonał Józef Fontana, a fasadę zdobią rzeźby autorstwa Jana Jerzego Plerscha.
Niestety w pierwszych dniach II wojny światowej świątynia została uszkodzona. Doszczętnie zniszczono obrazy Wieczerza Pańska Franciszka Smuglewicza i Ukrzyżowanie Jerzego Siemiginowskiego.
W czasie Powstania Warszawskiego Niemcy wprowadzili do kościoła dwa goliaty wypełnione materiałami wybuchowymi. Potężny wybuch zniszczył fasadę kościoła, sklepienie nad dolnym kościołem, Wielki Ołtarz, ołtarze św. Wincentego a Paulo i św. Rocha.
Odbudowa kościoła św. Krzyża była możliwa po II wojnie światowej w latach 1945-1953. W 2003 roku miało miejsce niezwykłe wydarzenie w historii świątyni – papież Jan Paweł II podniósł kościół do godności Bazyliki Mniejszej.
Kościół św. Anny
Kościół św. Anny jest jednym z najstarszych kościołów w Polsce. Znajduje się w historycznym centrum Warszawy, w pobliżu Placu Zamkowego na Krakowskim Przedmieściu.
Pod względem stylistycznym świątynia należy do klasycyzmu warszawskiego iw ciągu swojej historii była kilkakrotnie przebudowywana. Kościół św. Anny został zbudowany w 1454 r. przy klasztorze bernardynów. Jego założycielką była księżna Anna.
Jednak w 1507 roku podczas pożaru kościół i klasztor całkowicie zostały zniszczone. Dzięki staraniom mieszkańców miasta świątynia została odbudowana. Jednak w 1515 roku ponownie pożar zniszczył wszystko.
W 1533 r. Beata z Tęczyńskich Odrowążowa, Jan Lubrański biskup poznański i Anna Radziwiłłówna przeznaczyli fundusze na odbudowę kościoła. W 1578 r. przy kościele dobudowano dzwonnicę, a dzwony nadała królowa Anna Jagiellonka.
W 1676 r. otwarto przy klasztorze Warszawskie Studia Generalne, które miały stopień instytucji oświatowej pierwszej klasy, czyli najwyższego stopnia w królestwie.
W połowie XVIII wieku kościół został przebudowany w stylu rokokowym według projektu architekta Jakuba Fontany. Kościół ozdobiono dwiema filigranowymi dzwonnicami.
Podczas bombardowania Warszawy w 1939 r. kościół św. Anny nie został uszkodzony. Jednak kościół został zniszczony podczas Powstania Warszawskiego w 1944 roku. Do 1962 roku udało się go odbudować.
Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny, karmelitów bosych
Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny i Józefa Oblubieńca został zbudowany w 1701 roku. Świątynia łączy w sobie elementy baroku, rokoka i klasycyzmu. Kościół znajduje się również w historycznym centrum Warszawy przy ulicy Krakowskie Przedmieście.
Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny jest jednym z najbardziej znanych w Warszawie. Budowa świątyni rozpoczęła się w 1692 roku i trwała do 1701 roku. Architektami kościoła Karmelitów byli Tilman van Gameren, Giuseppe Simone Bellotti i Costantino Tencalo.
Generalnie wszystkie prace budowlane, z wyjątkiem elewacji, zakończono do końca XVII wieku. Ukończono budowę w 1761 roku.
To właśnie w kościele Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny odbył się pierwszy solowy koncert słynnego kompozytora Fryderyka Chopina. Jednak w 1864 r. Cesarstwo Rosyjskie stłumiło powstanie polskie, a następnie całkowicie zlikwidowało klasztor Karmelitów, oskarżając go o szerzenie wśród ludności nastrojów antyrządowych.
Kościół i klasztor przekazano Seminarium Duchownym Archidiecezji Warszawskiej. Karmelitom pozwolono jednak służyć w seminarium jako kapłani.
W czasie II wojny światowej kościół Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny ocalał przed całkowitym zniszczeniem przez hitlerowców. Warto dodać, że w czasie prac remontowych w katedrze Jana Chrzciciela katedra arcybiskupa warszawskiego znajdowała się w kościele Karmelitów.
Katedra Najświętszej Maryi Panny
W 1642 roku z woli króla Władysława IV został zbudowany kościół z drewna, który miał dość niewielką powierzchnię.
Po zniszczeniu kościoła przez Szwedów odbudowano go ponownie, tym razem jednak z kamienia według projektu Jakuba Fontany. Katedra Najświętszej Maryi Panny została zbudowana w stylu barokowym. Po Powstaniu Polskim kościół został przekazany Rosyjskiej Cerkwi Prawosławnej.
Z cerkwi usunęli barokowy wystrój, a na wieżach zawieszono dzwony odlane z armat, które są charakterystyczne dla cerkwi. Z założenia dźwięk dzwonów miał tłumić patriotyczne nastroje ludności.
W czasie okupacji Polski przez wojska hitlerowskie kościół został przekazany niemieckim katolikom i kapelanom. Polakom udostępniono jedynie prywatną kaplicę Biskupa Polowego Józefa Havliny. W czasie Powstania Warszawskiego to tutaj jednostki wojskowe składały przysięgę przed wyruszeniem do walki.
Po zakończeniu II wojny światowej zakazano odprawiania w kościele nabożeństw za Biskupa Polowego. Następnie kościół został przekazany generalnemu dziekanowi Wojska Polskiego.
Dopiero w 1991 r. kościołowi przywrócono status Katedry polowej Wojska Polskiego pod wezwaniem Najświętszej Maryi Panny Królowej Polski.
W katedrze znajdują się dwie kaplice – Katyńska i Matki Boskiej Ostrobramskiej. Kaplica Katyńska upamiętnia 21 857 polskich żołnierzy i więźniów, którzy zostali zamordowani przez władze sowieckie w Charkowie, Katyniu i Miednoje.
Kościół Świętej Trójcy
Kościół parafii ewangelicko-augsburskiej znajduje się na Placu Małachowskiego w centrum Warszawy. Jego historia sięga 1775 roku. W tym czasie luteranie w Warszawie wyodrębnili się w samodzielną gminę wyznaniową i utworzyli własną parafię.
W 1777 r. parafia otrzymała królewskie pozwolenie na budowę kościoła. Architektem, którego projekt wybrano do budowy świątyni był Szymon Zug.
Kształtem świątynia przypomina rzymski Panteon, gdyż została zbudowana w formie neoklasycystycznej rotundy. Budowę zakończono do 1781 roku, a kościół został uroczyście otwarty i poświęcony 30 grudnia tego samego roku.
Świątynia zbudowana jest na podwyższeniu, dzięki czemu z jej dachu otwiera się malownicza panorama Warszawy. Kościół słynął z niezwykłej akustyki, dlatego często koncertowali w nim znani muzycy.
Podczas bombardowania stolicy Polski w 1939 roku kościół, jak większość obiektów sakralnych, został zniszczony. Wraz z kościołem zniszczeniu uległa szkoła kościelna i inne budynki parafii luterańskiej.
Odbudowa kościoła augsburskiego odbyła się pod patronatem Ministerstwa Kultury i Sztuki w latach 1952-1956. Zewnętrzna część świątyni została odrestaurowana w taki sam sposób jak w pierwotnej wersji.
Kościół św. Elżbiety
Kościół jest częścią archidiecezji Kościoła rzymskokatolickiego. Świątynia znajduje się w dzielnicy Powsin w Warszawie. Kościół znany jest z tego, że znajduje się w nim cudowny obraz Matki Bożej Tęskniącej z XVII wieku.
Ponadto świątynia ma ciekawą historię. Kościół św. Elżbiety został założony w 14 wieku. W 1398 roku Elżbieta Ciołkowa, wdowa po Andrzeju Ciołku, postanowiła wybudować w Powsinie drewniany kościół dla wspomożenia duszy jej męża. Kościół został nazwany na cześć świętych Andrzeja Apostoła i Elżbiety.
W czasie okupacji Warszawy przez Szwedów drewniany kościół został zniszczony. Świątynię odrestaurowano, ale również użyto drewna jako materiału. Odnowiony kościół nie przetrwał długo i został ponownie zniszczony.
W 1725 r. wybudowano murowaną świątynię. Projekt budynku opracował znany architekt Józef Fontana. W 1889 r. staraniem hrabiny Aleksandry Potockiej kościół rozbudowano o nawy boczne i dwie wieże.
Na szczególną uwagę zasługuje obraz Matki Bożej Tęskniącej, który znajduje się na ołtarzu głównym świątyni. Autor ikony jest nieznany, ale po raz pierwszy wzmianki o cudownym obrazie pochodzą z 1675 roku. W czasie Powstania Warszawskiego i II wojny światowej wiele osób przychodziło modlić się do obrazu Matki Bożej. W czerwcu 1998 roku cudowny obraz ukoronował papież Jan Paweł II.
Kościół św. Aleksandra
Kościół rzymskokatolicki znajduje się na Placu Trzech Krzyży w Warszawie. Kościół został zbudowany w latach 1818-1826. Autorem świątyni był architekt Christian Aigner.
Budowa kościoła rozpoczęła się 15 czerwca 1818 roku i trwała osiem lat do czerwca 1826 roku. Parafia stała się piątą w Warszawie, a pierwszym proboszczem mianowano Jakuba Falkowskiego, który służył w kościele aż do przejścia na emeryturę.
W 1844 r. wybudowano dom parafialny. To tam w nocy 17 stycznia 1863 roku zebrał się Komitet Centralny Narodowy, który ustalił datę wybuchu powstania styczniowego i zatwierdził manifest skierowany do ludu. W 1865 r. dom ten został skonfiskowany i sprzedany. W latach 1886-1895 budynek przebudowano w stylu neorenesansowym. Jednak we wrześniu 1944 roku został zniszczony w wyniku bombardowań przez Niemców.
Budynek odrestaurowano w 1952 roku, nadając mu niemal identyczny wygląd jak przed XIX-wieczną przebudową.
Kościół Przemienienia Pańskiego
Kościół Przemienienia Pańskiego to świątynia ojców kapucynów, znajdująca się w Warszawie przy ulicy Miodowa.
Kościół został wybudowany jednocześnie z klasztorem w 1694 r. z inicjatywy króla Jana III Sobieskiego, który wykupił teren pod budowę świątyni. Początkowo w 1682 roku na ulicy Miodowej pojawiła się niewielka kaplica, w której modlili się bracia kapucyni. Z czasem kaplica zyskała dużą popularność wśród warszawiaków.
Dlatego król wydał rozkaz budowy klasztoru. Budynek powstał według projektu włoskiego architekta Isidora Affaity. Poświęcenie kościoła odbyło się 11 października 1692 roku, ale prace budowlane zakończono dopiero w 1694 roku.
Warto dodać, że wnętrze kościoła ze względu na swój majestat wcale nie odpowiada skromności zakonu kapucynów. Fasady tego typu wykorzystywano później przy budowie kościołów w polskich miastach prowincjonalnych.
Kościół Przemienienia Pańskiego różni się od innych kościołów dużym placem, wysoką nawą i krużgankami zajmującymi całe wnętrze. Po obu stronach nawy znajdują się głębokie niższe kaplice. Ściany kościoła zdobią mozaiki.
Klasztor Ojców Bazylianów
Pierwsza rezydencja ojców bazylianów pojawiła się w Warszawie po raz pierwszy w 1721 r. Do stolicy Polski przybyli z klasztoru w Supraślu.
Pierwszy klasztor bazylianów w Warszawie powstał w 1784 roku według projektu słynnego architekta Dominika Merlini. Początkowo cerkiew nie posiadała własnego ikonostasu, pojawił się dopiero w XIX wieku.
W czasie rosyjskiej okupacji Warszawy klasztor był zniszczony. Mimo to udało mu się przetrwać najdłużej spośród wszystkich klasztorów bazylianów. Klasztor zlikwidowano w 1872 r., a cerkiew przekazano Cerkwi prawosławnej.
Bazylianie mogli wrócić do stolicy Polski w 1929 roku i osiedlić się w kompleksie klasztornym. Jednak podczas Powstania Warszawskiego 1944 r. zniszczono kościół i klasztor. W 1949 roku udało się odbudować kompleks klasztorny. W następnych dziesięcioleciach klasztor bazylianów działał na terenie państw komunistycznych.
Główną ozdobą klasztoru są obrazy św. Bazylego Wielkiego, św. Onufrego oraz Wniebowzięcie Najświętszej Maryi Panny. Szczególną czcią wśród wiernych cieszy się obraz Matki Boskiej Poczajowskiej, który została podarowany klasztorowi z okazji 400-lecia przywrócenia zakonu św. Bazylego Wielkiego.
Kościół św. Jacka (o.o. dominikanów)
Kościół znajduje się w centralnej dzielnicy Warszawy przy ulicy Freta. Kościół został zbudowany przez dominikanów w stylu barokowym. W połowie XVII wieku kościół został doszczętnie zniszczony w czasie potopu szwedzkiego.
Później kościół został całkowicie przebudowany i pojawiła się w nim kaplica św. Dominika. W XIX wieku zakon dominikanów był zlikwidowany, a budynek kościoła przekazano księżom diecezjalnym.
W różnych okresach kościół dominikański nie był wykorzystywany do nabożeństw, ale jako schronienie dla chłopców, internat, a nawet szpital dla Niemców w czasie II wojny światowej.
Niestety kościół św. Jacka został poważnie zniszczony w czasie wojny i nawet po odbudowie nie odzyskał swojego majestatycznego wyglądu.
