Warszawa charakteryzuje się niezwykle wyrafinowaną i piękną architekturą. Na jej kształtowanie duży wpływ miała historia miasta. Spacerując po Warszawie można natrafić na dworki, kościoły i pałace reprezentujące różne style i epoki architektoniczne. Kiedyś budynki miasta projektowało wielu znanych architektów. Na przykład w stolicy Polski łączą się budowle renesansowe, barokowe, gotyckie i neoklasyczne. Więcej na warsaw-future.
Jak kształtowała się architektura Warszawy
Tak duża różnorodność stylów i form architektonicznych świadczy przede wszystkim o trudnych okresach historycznych, przez które musiało przejść miasto.
Podczas masowych bombardowań w czasie II wojny światowej Warszawa została praktycznie zniszczona. Po wyzwoleniu miasta spod okupacji niemieckiej przystąpiono do jego odbudowy. Aktywnie odbudowywano także inne miasta PRL.
W Warszawie władze próbowały odtworzyć główną część zabytkowej zabudowy, jednak reżim komunistyczny w latach 50. i 60. XX wieku zburzył zabytki architektury, które zdołały przetrwać II wojnę światową. Dotyczyło to przede wszystkim Pałacu Kronenbergów i Domu Towarzystwa Ubezpieczeniowego “Rosja”.
Zamiast tego w miejsce zabudowy historycznej pojawiły się apartamenty mieszkalne tego samego typu, o standardowym wystroju. Jednak dużo pieniędzy zainwestowano w rozwój infrastruktury. W Warszawie pojawiły się nowe parki, pomniki i skwery.
Dziś krajobraz Warszawy zachwyca nowoczesną architekturą, której podziwiają setki turystów odwiedzających miasto.
Styl architektoniczny
Architektura Warszawy łączy w sobie kilka stylów: od gotyckiego po nowoczesny. Styl gotycki można dostrzec w kościołach i katedrach. Budowle wyróżniają się szeroką gamą kolorystyki i detali architektonicznych.
Najbardziej wyrazistymi przedstawicielami stylu gotyckiego są kamienica Bornbachów, katedra św. Jana i kościół Mariacki.
Miasto wykształciło swój własny styl barokowy, który nazwano „stylem warszawskim”. W szczególności połączył lokalne tradycje z najlepszymi cechami zachodnioeuropejskimi. W ten sposób w Warszawie powstały tradycyjne polskie dwory z bocznymi wieżami, klasztory i kościoły.
W XVIII wieku do Warszawy zawitał styl neoklasycystyczny. Charakteryzowała się prostotą form. Do tego stylu zalicza się Pałac na Wodzie, Kościół Karmelitów, Kościół Świętej Trójcy, Teatr Wielki i wszystkie budynki na Placu Bankowym.
Po I wojnie światowej władze komunistyczne odmówiły renowacji zabytków architektury. Zamiast tego wszystkie budynki zostały zbudowane w stylu tzw. socrealizmu. Przykładami tego stylu są Filharmonia Narodowa i Politechnika Warszawska.
Jeśli chodzi o architekturę XXI wieku, Warszawa znajduje się na liście najwyższych miast w Europie, ponieważ znajduje się tu duża liczba wieżowców.
Rozbudowa Warszawy po wojnach światowych
Po zakończeniu I wojny światowej obszar Warszawy znacznie się powiększył, przyłączając nowe terytoria. W związku z tym pojawiła się kwestia budowy nowych osiedli.
Aktywny rozwój miasta trwał aż do początku II wojny światowej. Ze względu na gwałtowny wzrost liczby ludności, Warszawa w okresie przedwojennym borykała się z szeregiem trudności: miasto cierpiało z powodu chaotycznego budownictwa, niskiej jakości budownictwa mieszkaniowego, a także braku wystarczającej infrastruktury – prądu, wody, kanalizacji.
W 1944 roku niemieccy okupanci praktycznie zrównali Warszawę z ziemią. Naziści zniszczyli prawie 80 procent zabudowy mieszkalnej, kościołów, muzeów, teatrów i osiedli. Zniszczenia miasta były tak rozległe, że władze zamierzały przenieść rząd do Łodzi.
Jednak mieszkańcy zaczęli wracać do Warszawy. Ludzie samodzielnie usuwali gruzy i starali się odbudować swoje domy. W tym samym czasie Stalin wydał dekret o przymusowej odbudowie Warszawy.
Biuro Odbudowy Stolicy
W mieście utworzono Biuro Odbudowy Stolicy. Architekci postanowili zachować część ocalałych budynków, gdyż konieczne było pilne zapewnienie mieszkań warszawiakom.
Miastu katastrofalnie brakowało zasobów ludzkich do odbudowy. Polacy mieli nadzieję, że świat dołączy ich powojennego odrodzenia. Rzeczywista pomoc była jednak skromna: Związek Radziecki przekazał kilkaset płyt budowlanych, a Wielka Brytania zapewniła autobusy.
Dlatego warszawiacy musieli ponownie wykorzystywać zniszczoną cegłę oraz mielić resztki gruzu budowlanego na mieszankę betonową. Aby budowa szła szybciej, władze warszawskie znacjonalizowały wszystkie grunty. Taki krok pozwolił uniknąć konfliktów z właścicielami domów.
W rezultacie udało się odbudować Warszawę, a odrestaurowana Starówka została wpisana na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO.
W Warszawie pojawiły się domy zwarte i komfortowe, z wygodnym rozgałęzieniem ulic. Odrestaurowane zabytki nabrały niemal przedwojennego wyglądu. Jednak w Warszawie nadal brakowało przestrzeni publicznych, a rozwój szerokich alei doprowadził do rozwoju transportu drogowego, a w efekcie do pojawienia się korków i zanieczyszczenia miasta.
Najstarszy budynek w Warszawie
Choć wiele starożytnych budynków w mieście zostało zniszczonych przez II wojnę światową, budowla kościoła Nawiedzenia Najświętszej Marii Panny zachowała się w dobrym stanie dla współczesnych. Kościół uważany jest za najstarszą budowlę Warszawy, gdyż został wybudowany w 1411 roku. Wiadomo, że powstał na miejscu dawnej świątyni pogańskiej. Budowla należy do stylu gotyckiego.
Założycielami kościoła byli Janusz i Anna Mazowieccy. W 1518 roku w kościele Nawiedzenia Najświętszej Marii Panny dobudowano dzwonnicę.
W XIX i XX wieku kościół przeszedł wiele przebudów i z czasem stracił cechy charakterystyczne dla stylu gotyckiego. Dlatego w XIX wieku została przebudowana centralna dzwonnica w świątyni i wykonano nowy dach.
W latach 1906-1915 kościół Nawiedzenia Najświętszej Marii Panny był regotycyzowany pod kierunkiem Józefa Dziekońskiego i Stefana Szyllera.
