Polska kultura nieustannie się zmienia i znajduje się pod wpływem technologii, które pojawiają się w naszym życiu. K. Wodiczko to warszawski artysta, który zasłynął na całym świecie dzięki projekcjom wideo na obiektach architektonicznych. Ponadto jest innowatorem, który nieustannie pracuje nad ciekawymi i oryginalnymi projektami, autorem filmów wideo i artykułów o sztuce oraz profesorem warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych. Wydaje się, że nie da się połączyć tylu talentów i umiejętności, ale K. Wodiczko pokazał własnym przykładem, że świat jest w stanie dać wiele możliwości – wystarczy tylko chcieć – pisze warsaw-future.eu.
Wczesne lata, studia i początek kariery K. Wodiczko
K. Wodiczko urodził się w 1943 roku podczas powstania w getcie warszawskim w rodzinie polskiego dyrygenta orkiestrowego. Dorastał w powojennej stolicy okupowanej przez Związek Radziecki.
Jeszcze jako student warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych K. Wodiczko rozpoczął współpracę z reżyserem Józefem Patkowskim i Pracownią Eksperymentalną nad spektaklami dźwiękowymi. Przyszły innowator otrzymał wyższe wykształcenie w 1968 roku w dziedzinie wzornictwa przemysłowego. Przez kolejne 2 lata pracował w Warszawie, rozwijając produkty elektroniczne. Od 1970 roku K. Wodiczko projektował w Polskich Zakładach Technicznych profesjonalne przyrządy optyczne, mechaniczne i elektroniczne.
Dyrektor Łukasz Ronduda, wspominając twórczość K. Wodiczko z lat 70., zwrócił uwagę na jego dobre wykształcenie i profesjonalizm. W tekście z 1971 roku „Sztuka i cywilizacja” K. Wodiczko napisał, że dla niego rolą artysty jest ochrona środowiska człowieka, odkrywanie nowych lub zapomnianych potrzeb, których nie dotykają inne rodzaje aktywności.
Jego wczesne prace wywoływały poruszenie, odrzucając pragmatyczny i funkcjonalny paradygmat projektowania. K. Wodiczko lubił aranżować szokujące i niestandardowe spektakle – właśnie takim był projekt „Produkt” z 1970 roku. K. Wodiczko włożył kawałek gnijącego mięsa do moskiewskiej lodówki i oświetlił ją czerwonym światłem, a kiedy lodówka została otwarta, można było usłyszeć płyty kompozytora Szabolcsa Esztényiego.
Przełomem w karierze K. Wodiczko był „Instrument osobisty” w 1969 roku. Jego istotą było to, że tak zwany „instrument” zbierał różne dźwięki z otaczającego świata i tworzył z nich niepowtarzalny „pejzaż dźwiękowy”. „Instrumentem osobistym” był mikrofon noszony na czole i wydobywający dźwięk, podczas gdy umieszczone w rękawiczkach fotoodbiorniki izolowały go i filtrowały.
Osiągnięcia K. Wodiczko i praca z obiektami architektonicznymi
K. Wodiczko zaczął tworzyć swoje pierwsze projekcje wideo na słynnych obiektach architektonicznych w Toronto w 1981 roku. Następnie artysta zaczął nadawać projekcjom metaforyczny sens i wybierać najbardziej „zmysłowe” punkty pejzażu miasta. Dziełem, które najbardziej zapadło w pamięć publiczności, była projekcja na budynek Sądu Federalnego w Londynie w postaci dwóch dłoni ściskających żelazne pręty. Ta projekcja wideo została symbolicznie wyświetlona na części budynku, w której przebywali zatrzymani. K. Wodiczko wielokrotnie wracał do tego symbolu w swojej twórczości.
W 47. rocznicę napaści hitlerowców na Warszawę K. Wodiczko zaprojektował replikę pomnika Colleoniego na placu przed stołeczną Akademią Sztuk Pięknych, wizerunek czołgu (na cokół pomnika), szkielet konia (na figurę konia) oraz pałkę policyjną (na miejsce broni). Ten wizerunek jeźdźca Apokalipsy został odebrany przez krytyków i społeczeństwo jako ostrzeżenie dla Polski.
K. Wodiczko jest laureatem wielu nagród i wyróżnień. Swoim cennym doświadczeniem dzielił się ze studentami w swoim rodzinnym mieście, prowadząc zajęcia na Akademii Sztuk Pięknych i Politechnice Warszawskiej, a także w Paryżu, Toronto i Nowym Jorku.
