Warszawa, jak każde miasto, ma swoje starożytne legendy i legendy nieodłącznie związane z jej historią. Legendy Warszawy opowiadają o pochodzeniu głównych symboli miasta i pochodzeniu jego nazwy. Więcej na warsaw-future.
Legenda o Syrence
Legenda o Syrence to jedna z najbardziej znanych narracji miasta. Tak więc w czasach starożytnych, kiedy magiczne stworzenia nie były jeszcze ukryte przed ludzkimi oczami, magiczna Syrenka odpoczywała na Starym Mieście w pobliżu wody. To było jej ulubione miejsce, którego nigdy nie chciała opuścić.
Rozkoszując się delikatnymi promieniami słońca, Syrenka uwielbiała obserwować rybaków. Bawiąc się, wypuszczała rybę z sieci i śmiała się tylko z oburzenia rybaków.
Pewnego dnia postanowili rozprawić się z psotną Syrenką. Ale słysząc jej magiczny głos, rybacy zmienili zdanie, a nawet zaprzyjaźnili się z Syrenką.
Syrenka codziennie przypływała i cieszyła mężczyzn swoim niepowtarzalnym śpiewem. Pomagało im to, choć nie na długi czas, oderwać się od problemów życiowych i kłopotów.
Syrenkę zauważył bogaty kupiec i zaczarował się nią. Bogacz postanowił złapać mityczne stworzenie i zamknąć je w klatce, aby zabawiać go i gości. Syrenka mocno płakała w niewoli. Pewnego dnia syn rybaka usłyszał jej rozpacz i wypuścił ją z klatki. Syrenka postanowiła podziękować swoim zbawicielom i obiecała ich chronić na zawsze.
Alternatywna wersja legendy o Syrenie
Inna legenda opowiada o szlachetnym Gryfie i pięknej Syrenie. Według legendy w średniowieczu mieszkańcy miasta byli chronieni przez mityczne stworzenie – Gryfa. Pewnego dnia ptak poleciał do Bałtyku, gdzie spotkał uroczą Syrenę. Zakochali się od pierwszego wejrzenia i postanowili wspólnie opiekować się Warszawą.
Jednak podczas najazdu Szwedów na miasto Gryf zginął tragicznie. Syrena tęskniła za ukochanym, ale nie opuściła Warszawy. Syrena jest przedstawiana z mieczem i tarczą w rękach jako główny obrońca miasta.
Syrenka – główny symbol Warszawy
Od tego czasu Warszawska Syrenka stała się głównym symbolem Warszawy. Miasto było kiedyś nazywane „ogrodem syren”. Po raz pierwszy wizerunek Syreny spotyka się w XIV wieku w herbie Starej Warszawy. Jednak mityczne stworzenie miało wówczas zupełnie inny wygląd niż w późniejszej wersji herbu.
Syrena miała połowę ciała ludzkiego, dolna połowa miała ogon i dwie łapy. Przez wieki wizerunek syreny ciągle się zmieniał, aż przybrał taki wygląd, jaki jest. Ponadto syrenę przedstawiano ze skrzydłami.
Koneserzy historii Warszawy mogą zobaczyć jak przekształcił się wizerunek głównego symbolu miasta na drzwiach Bazyliki archikatedralnej św. Jana Chrzciciela.
Symbol Warszawy został oficjalnie zatwierdzony w 1938 roku. Został wybrany na podstawie wyników konkursu i zaprojektowany przez Feliksa Kwartę.
Legenda o Warsie i Sawie
Inną symboliczną legendą Warszawy jest legenda o Warsie i Sawie. Ogólnie rzecz biorąc, istnieją dwie nieco przeciwstawne wersje tej legendy.
Tak więc pierwsza wersja opowiada o przypadku, który przytrafił się królowi polskiemu. Jechał z Krakowa do Gniezna. Po drodze król był głodny i zobaczył chatę rybacką, w której gotowali jedzenie. Zapach przyciągnął go i król nie mógł przejechać obok chaty.
Gościnna rodzina rybaka zaprosiła króla na obiad. Podczas kolacji rodzina podzieliła się szczęśliwą wiadomością, że mają bliźnięta. Jednak rodzina rybaków nie mogła ochrzcić dzieci, ponieważ w pobliżu nie było ani jednego Kościoła.
Król starał się odwdzięczyć gościnnym ludziom i zaoferował im złote monety na obiad, jednak rodzina odmówiła wzięcia pieniędzy. Dobroduszny król postanowił zostać ojcem chrzestnym nowonarodzonych dzieci i zorganizował dla dzieci święto chrztu.
Ojciec chrzestny samodzielnie wybrał imiona dla chrześniaków: dziewczynka miała na imię Sawa, a chłopiec – Wars. Na wzgórzu, w pobliżu domu rodziny, zbudowano ołtarz, w którym przeprowadzono chrzest. Podczas odprawiania obrzędu król uroczyście ogłosił, że ojciec rodziny otrzymał odtąd status królewskiego rybaka i nadał mężowi imię Piotr Warsz.
Król oddał również na własność rybakowi puszczę wokół jego domu. Z czasem dwór rozbudował się, w jego pobliżu powstała osada, którą nazwano rodową nazwą jego właściciela. Nazwa „Warszawa” minęła wieki i na zawsze stała się nazwą stolicą Polski.
Inna wersja legendy opowiada o dwóch rybakach o imieniu Wars i Sawa. Pewnego dnia przybył do nich książę Siemomysł, który wracał z polowania.
Książę zgubił się w swoich ziemiach i natknął się na chatę Sawy i Warsa. Para powitała niespodziewanego gościa gościnnie. Siemomysł pozostał w domu rybaków do rana. Rano podziękował za miłe spotkanie i zachwycił się życzliwością gospodarzy, którzy bez wahania przyjęli nieznajomego do domu i tym samym uratowali go przed zimnem, głodem i dziką przyrodą.
Od tego czasu książę Siemomysł nazwał ziemi Warszawą, aby dobroć rybaków nigdy nie została zapomniana. Według legend Warszawa powstała jako symbol niekończącej się gościnności mieszkańców kraju.
W sumie istnieje wiele legend związanych z Warszawą. Według jednego z nich Wars był miejscowym rybakiem, a Sawa syreną, która często przypływała do miasta. Pewnego dnia Wars uratował ją i młodzi ludzie zakochali się w sobie.
Wars oświadczył się swojej ukochanej i po tym, jak syrena wyraziła zgodę, zmieniła się w zwykłą dziewczynę. Żyli w pokoju i miłości długo i szczęśliwie, a osada rybacka przekształciła się w majestatyczne miasto.
Historyczne pochodzenie nazwy „Warszawa”
Istnieje jednak własna wersja pochodzenia nazwy stolicy Polski, związana z faktami historycznymi. Tak więc badacze historii Warszawy twierdzą, że miasto powstało na przełomie IX i X wieku. Pierwotnie była to mała wioska rybacka. Osada nazywała się „Warszowa”.
Jeśli weźmiemy pod uwagę polską pisownię, Warszawa tłumaczy się jako „należy do Warsz”. Tak w czasach średniowiecza skracano popularne wówczas imię „Wrocisaw”.
Chociaż w historii była prawdziwa postać – szlachcic Warsz, do którego należały pobliskie wsie, przez co powstała nazwa miasta później.
Warto dodać, że oficjalną nazwą stolicy Polski jest miasto stołeczne Warszawa, a jej mieszkańcy nazywani są warszawiakami. Warszawa to niezwykle rozwinięte i piękne miasto, które kochają nie tylko jego mieszkańcy, ale także wszyscy goście miasta, którzy choć raz jego odwiedzili.
